Uzun yıllardan beri Kağıthane’de gazetecilik yapmaya çalışıyorum. Bu mesleğe adım attığımda, eski bir abim bana "Taksiciden, tekstilciden gazeteci mi olur?" diyordu. Ancak zamanla öğrendim ki, çalışınca ve emek verince gazeteci de olunuyormuş, yazar da.

Bu mesleğin okullusundan değilim, ama kendi kendimi yetiştirmeye çalıştım. Hem bilgi anlamında hem de teknik olarak işimde gerek duyduğum eksiklerimi tamamlamaya çalıştım. Gazetecilik, sürekli öğrenmeyi gerektiren bir meslek. Bu yüzden, kendimi geliştirmek için sürekli okuyup araştırdım. Deneyimlerden öğrendim, hatalardan ders çıkardım.

Belki başarılı oldum, belki olamadım, bunun değerlendirmesini beni tanıyanlara bırakıyorum. Kişiliğimi de gazeteciliğimi de beğenen olur, olmaz, hoşuna giderim gitmem; ama bu dünyada ben de varım, bu meslekte ben de varım. Elbette ki bu işi benden daha iyi yapanlar var, ama benden daha kötü yapanlar da olduğuna inanıyor ve görüyorum. Hepimiz, sonuçta, bir ekmek parası kazanmanın peşindeyiz, geçim derdindeyiz. Bunun ötesinde bir şey yok. Bugün varız, yarın yokuz. 

Bir gün el sallayamadan gittiğimizde, geride kalanlar bizleri bıraktıklarımızla değil, yaptıklarımızla anacaklar. Ben de karınca kararınca iyi şeyler yapmaya çalışıyorum. Keşke daha iyisini yapabilsem, keşke daha çok insanı mutlu edip, daha fazla insana yardımım dokunabilse. Ama hayat bu, hani derler ya "gelmişiz gidiyoruz." Önemli olan bu dünyada hoş bir seda bırakmak.

Gazetecilik, sadece haber yapmak ya da köşe yazısı yazmak değildir. Aynı zamanda topluma hizmet etmek, doğruları aramak ve kamuoyunu bilgilendirmektir. Bu yolda yürürken, karşılaştığımız zorluklar bizi yıpratabilir ama aynı zamanda güçlendirir de. Her haber, her yazı, her söyleşi bir deneyimdir. Bu deneyimler bizi biz yapar, mesleğimizi şekillendirir.

Ben, Kasım Aydın olarak, elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Umarım iyi sözlerle anılırım. Bu dünyadan göçüp giderken arkamda hoş bir seda bırakmak istiyorum. Çünkü inanıyorum ki, insanlar bıraktıkları izlerle hatırlanır. Dostlara selam olsun.